Column
Broer, ik kom op tv!
Astrid geeft in deze blog een inkijk in haar enthousiasme om haar werk bij een groter publiek bekend te maken en hoe haar familie dan kan reageren.
Vorige week belde een oud-collega met de vraag of ik tijdens de opnames van een reportage voor EénVandaag de rol van cursusleider op me wilde nemen. ‘Ik hoop dat ik je er niet mee overval’, zei ze.
Onverklaarde klachten
De collega in kwestie is namelijk onlangs gepromoveerd en het onderwerp trekt nogal wat media-aandacht. Ze heeft tijdens haar promotie namelijk ontdekt dat het meedoen met een door haar ontwikkelde cursus mensen met onverklaarde lichamelijke klachten helpt. Na afloop van de cursus ervaren mensen hun klachten minder en hebben zij een hogere kwaliteit van leven en dat is nu wetenschappelijk aangetoond.
Cursusleider
In het kader van dat onderzoek heb ik deze cursus enkele keren mogen geven, dus het leek me leuk om dit nu weer te doen. ‘En hartstikke belangrijk dat deze patiëntengroep aandacht krijgt, dus, als het past in mijn agenda, neem ik de rol van cursusleider weer op me’, was mijn reactie. ‘Voor de TV!!’, dacht ik er achteraan.
Opgewonden
Nou weet ik niet of de opwinding die ik voelde vaker voorkomt bij mensen als ze worden gevraagd om mee te doen aan een reportage voor de televisie, maar ik was behoorlijk opgewonden. Ik kon het niet laten om er iets over te zeggen toen ik mijn cliënt uit de wachtkamer ophaalde en mijn excuses aanbood, omdat ik, door dit telefoontje, pas tien minuten na onze afgesproken tijd in gesprek ging. Eerst moet dat dan van mijn hart, voordat ik weer rustig naar de ander kan luisteren. Gelukkig ging dat vervolgens prima.
Broer
Ook vertelde ik mijn collega’s later op de dag enthousiast dat ik was gevraagd en hoe leuk ik dat vond en ‘s avonds belde ik even mijn broer. Mijn broer is een lieve, eenvoudige man, met het hart op de juiste plek. Net als bij alle jongste kinderen in het gezin, blijf ik zijn jongste zusje, bij wie hij altijd een klein twijfeltje houdt of het allemaal wel goed komt.
Verbaasd
‘Broer, ik kom op televisie!!’ zei ik hem, vol trots en enthousiasme. Ik vertelde hem de aanleiding en wat er van me werd verwacht.‘Nou…, dat ze jóú daarvoor hebben gevraagd? Ongelofelijk!’, reageerde hij verbaasd. Heerlijk, hè, net veertig en toch nog steeds het kleine zusje.
